6 odpowiedzi na ten temat

[Jimmy]

oj wyszło w tym roku kilka perełek, szczególnie w drugiej połowie. Moje rozczarowania i Perełki tego roku:

 

Perełki:

TesseracT - Altered State - poznałem przypadkowo, bardzo mocny kandydat do progresywnej 10 roku.

Tides From Nebula - Eternal Movement - cudowna płyta, jedna z dwóch najlepszych płyt jakie wyszły w tym kraju w tym roku obol...

Blindead - Absence - Zakochałem się w tym albumie od pierwszych taktów. Cudo. Cholernie mnie cieszy, że polski prog/post rock pnie się coraz wyżej w światowej hierarchii

Woodkid - The Golden Age - nie umiem tego w żaden sposób zakwalifikować. Muzycznie to wcale nie jest jakieś specjalnie wyszukane, ale klimat jaki się przy tym albumie tworzy jest nie do opisania.

Jamal - Miłość - wpadł ten album do mnie przypadkowo, wraz z paroma innymi i mnie wcięło. Spodziewałem się płaskiego pseudo-reggae a dostałem mieszankę hip-hopu, dubstepu i rocka, która idealnie sprawuje się jako korbka do nakręcania przed pracą

Ulver - Messe - do Ulvera próbowałem podejść jakieś 10 razy. I w tym roku weszło.

 

ale płytą roku jest dla mnie bezapelacyjnie:

Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories) - cudowny album,  bez słabej sekundy. Wczorajszy koncert odpuściłem tylko i wyłącznie dlatego, że w momencie jak sie o nim dowiedziałem, nie było już biletów na dobre miejsca i uznałem(błędnie), że słabe miejsce zniekształci odbiór koncertu... kierwa...

 

 

Rozczarowania: 

Turbo - Piąty Żywioł - napisałem to zdanie już pare razy i powtórzę jeszcze raz: to już nie jest muzyczne zjadanie własnego ogona, to muzyczna ludzka stonoga

Arctic Monkeys - AM - wieje nudą i brakiem pomysłu

Sting - The Last Ship - j/w wynudziła mnie ta płyta strasznie. jest dobra, ale po Stingu można się było spodziewać czegoś co wgniata w fotel a nie "jest dobre"

Blackfield - IV - zęby ostrzyłem na ten album jak na mało który w tym roku, a skończyło się na bezapelacyjnie najsłabszej płycie w ich dorobku

Dream Theater - Dream Theater - podoba mi się ta płyta, fajne podsumowanie całej kariery ale nie potrafię się pozbyć wrażenia, że to już było...

 

tyle.

 

 

 

post przeklejony z Sanktuarium

[Stoow]

Rozczarowania: 

Turbo - Piąty Żywioł - napisałem to zdanie już pare razy i powtórzę jeszcze raz: to już nie jest muzyczne zjadanie własnego ogona, to muzyczna ludzka stonoga

Idealnie ujęte.

[Frodli]

Zamieszczanie takiego twierdzenia na forum Sabaton zakrawa na kpinę 

[Jimmy]

Stary. Ile razy można słuchać takich samych przejść, takich samych riffów, identycznych partii wokalu? to jest NUDNE. Nie twierdzę, że ta płyta jest słaba, bo nie jest. jest spoko. Ale na litość boską, niech ktoś wymyśli coś nowego w heavy metalu, bo kolejnych kopii kopii kopii^2 się słuchać nie da. 

[Kojot]

Istotnie, owocny był to rok w muzyce.

 

BARDZO DOBRE:

Helloween – Straight Out of Hell – Wprawdzie, z perspektywy czasu wydowo mi sie, że 7 Sinners całościowo jest jednak lepsze, to SOOH jest mocną, solidną płytą, utrzymaną na równym poziomie. Po premierze leciało mi w kółko przez pora dni.

Lordi – To Beast or Not to Beast – jo to widza tak: Lordi z kożdą kolejną płytą, są coroz to lepsi. Obok 13, mój faworyt do płyty roku.

Black Sabbath – 13 – o tym albumie pisołech już w temacie o Sabbath, także niy widza sensu sie powtarzać.

Crystal Viper – Possession – Crimen Excepta mie niy powaliła, ale Possession, mimo, że ukozało się dopiyro tydziyń tymu, z każdym kolejnym przesłuchaniem rośnie w uszach. Świetny materiał i nawet ciekawy koncept. Zdecydowanie na plus.

Majesty – Banners High – uczciwie przyznowom, że słyszołech Banners High po roz pierwszy dopiyro dziś (wyszła wczora), dlatego moga być z deczka nieobiektywny, ale podobo mi się fest. Po 7 latach czekania na nowy album pod szyldem tyj kapeli, Thunder Rider nieco mie zawiód, za to wszystko wskazuje na to, że BH sie mocno odkuje. Nieźle, jak na drugi album w ciągu jednego roku.

 

ŚREDNIE:

Majesty – Thunder Rider – cieszyłech się niemożliwie na wieść o tyj płycie i łel… niby wszystko spoko, ale jednak to niy do końca było to, czego się spodziewołech, jako pierwsze dzieło reanimowanego Majesty. Są dobre utwory, ale są tysz te zupełnie forgettable. Mogło być dużo lepij.

Powerwolf – Preachers of the Night – wszystko pijynknie, uadnie, melodyjnie, ale ta powtarzalność Powerwolfa zaczyno mie już nużyć. Fajnie posłuchać, ale po chwili przestowo się rozróżniać kawałki. Zdecydowanie wolołech (również powtarzalny) Blood of the Saints.

Blackmore’s Night – Dancer and the Moon – bardzo lubia BN i niy mogłech doczekać sie nowej płyty, a kiedy już wyszła, przeszła bez echa. Mo swoje momenty (z czego 3 to covery…), ale trocha ich jednak za mało.

Skiltron - Into the Battleground – niy do końca widza sens nagrywania płyty, zanim znajdzie się nowego wokalisty. Co za tym idzie, na wokalu są tu sami studyjni muzycy. Jakoś to do mie jednak niy przemawio. Jest spoko, ale yno tela. Bardzij polecom nowo kapela ich byłego głosu, Diego Valdeza - Triddana, bo jeśli mom być szczery, Triddana jest lepszym Skiltronem, niż obecny Skiltron. Jednakowoż, Lion Rampant miszcz.

 

SŁABE:

Rhapsody of Fire – Dark Wings of Steel – po rozpadzie Rhapsody na dwie czynści, Ascending to Infinity, z obozu Turilliego, wyszło tak mega obronną ręką, że aż byłych zdziwiony. Tego samego niy do się padać o Dark Wings of Steel.

Wisdom – Marching for Liberty – przy pierwszym przesłuchaniu tego albumu dosłownie społech. Jedynie tytułowy kawałek mi się wkryncił. Mono z czasem zaczna bardzij pozytywnie patrzeć na tyn album, ale na chwila obecno, nawet niy chce mi się go ponownie odpalać.

 

POZYTYWNE ZASKOCZENIE:

Rob Zombie - Venomous Rat Regeneration Vendor – Po daremnym Hellbilly Deluxe 2, Zombie był u mie już praktycznie przegrany jako muzyk. Musiołech się zmusić, żeby w ogóle przesłuchać nowo płyta, wyłażąc z założenia, że i tak bydzie padaka, abo jakieś zapchajdziurskie popłuczyny, tworzone na gibko, w przerwach kryncenia The Lords of Salem. Jakież zatem było moje zdziwienie, kiedy okozało się, że to jego najlepsze dokonanie od czasu debiutu. Słuchołech w kółko, słuchom do tera. Pozytywne zaskoczenie roku.

Deep Purple – Now What?! – Padom yno tela: „Vincent Price is back again!” Ian Gillan w niesamowityj formie.

Oliva – Raise the Curtain – Jon ‘The Fat Wicked Witch of the West’ Oliva zapodoł kolejnym solowym projektem i choć jego Painowy Festival był dla mie słaby, to Raise the Curtain nieźle nadrabio. A że Savatage durch nikaj na horyzoncie niy widać, to jo tam narzekać niy byda.

 

NIY-POZYTYWNE ZASKOCZENIE:

Sacred Steel – The Bloodshed Summoning – jeżeli (dobre) Carnage Victory było momentami naciągane, to TBS sie ciągnie w nieskończoność I niestety niy zachwyco. Z 15-sto utworowego albumu, śmiało mogli zrobić 5-cio kawałkowe EP i byłoby wporzo. Te pierdołowate texty o szatanie zaczynają mie już irytować. Ale plus za cover Misfits.

 

ROZCZAROWANIE:

Avantasia – The Mystery of Time – kiedy pierwszy roz usłyszołech Sleepwalking, myślołech że to jakiś żart. Zabrzmi to pewnie surowo, ale TMOT graniczy u mie z asłuchalnością, jednak do Angel of Babylon tysz długo się przekonać niy mogłech, także mom szczero nadzieja, że z czasem spojrza na nia trocha bardzij przychylnie.

Christopher Lee - Charlemagne: The Omens of Death – powtórka z rozrywki – niby tym razem full on heavy metal, zamiast symfonicznego, jak w przypadku pierwszej płyty, ale fakt, że Christopher zasadniczo recytuje texty, zamiast je śpiewać (a dyć jaki on mo świetny wokal), totalnie psuje mi całość. Marnotrawstwo potencjału i talentu.

 

 

Z niecierpliwością czekom na to, co przyniesie 2014...

[pamelus]

Stary. Ile razy można słuchać takich samych przejść, takich samych riffów, identycznych partii wokalu? to jest NUDNE. Nie twierdzę, że ta płyta jest słaba, bo nie jest. jest spoko. Ale na litość boską, niech ktoś wymyśli coś nowego w heavy metalu, bo kolejnych kopii kopii kopii^2 się słuchać nie da. 

 

Da się - jak się kocha. Heavy to heavy, a jak chcesz powiewu świeżości to zarzucasz jakiś prog... Dla mnie Piąty Żywioł to płyta roku, szkoda że przelewasz na nią swoje znudzenie gatunkiem.

[Jimmy]

Da się - jak się kocha. Heavy to heavy, a jak chcesz powiewu świeżości to zarzucasz jakiś prog... Dla mnie Piąty Żywioł to płyta roku, szkoda że przelewasz na nią swoje znudzenie gatunkiem.

 

 

ja na nią niczego nie przelewam, ona jest tylko przykładem. Heavy metal jest fajny. bardzo. Ale jeszcze bardziej nudny. 

 

pod koniec roku wyszedł w kraju album, który jest dla mnie bezapelacyjnie albumem roku: sokół i marysia starosta - czarna biała magia